«ای دل بنال بر دل نالان فاطمه»_شب دوم

آب از سرم گذشت در این موج بی کسی       ساحل حریف طعنه ی دریا نمی شود

دل خوش به هـیئتم که شنیدم حـضور تو        جز در هـوای روضه سقا نمی شود

کـــشـتی شـکـسـت خـوردهٔ طـوفان کـربلا     در خــاک و خـون طـپـیـده مـیـدان کربـلا

گـر چـشـم روزگـار بر او زار می‌گریست     خـون مـی گـذشـت از سـر ایــوان کـربلا

نـگرفـت دسـت دهـر گلابی به غیر اشک     زآن گـل کـه شـد شکفته به بستـان کربلا

از آب هـــم مـضـایـقـه کـردنـد کــوفـیــان     خـوش داشـتـنـد حـرمـت مـهـمـان کـربلا

بـودنـد دیـو و دد هـمه سـراب و می‌مکید     خـــاتـــم ز قـحـط آب سـلـیمـان کــــربــلا

زان تـشـنـگان هـنـوز بـه عـیوق می‌رسد     فـــریــاد الــعــطــش ز بـیـابــان کـــربـلا

آه از دمـی کــه لـشـگر اعــدا نـکرد شرم     کــردنـد رو بـه خـیمهٔ سـلـطـان کـربـــــلا

آن دم فـلـک بـر آتــش غـیـرت سـپـند شد

کـز خـوف خـصـم در حـرم افغـان بلنـد شد